Dlaczego lubię wstawać wcześnie rano?

Kocham wstawać wcześnie rano. Naprawdę. Nawet (albo zwłaszcza) gdy i tak muszę iść do pracy. Mam z tego kilka przyjemnych korzyści, o których dziś możecie sobie poczytać i być może zmotywować się do polubienia tej pory dnia. 

Ale na początek wyjaśnijmy sobie jedną rzecz

Nie jestem dobra w porannych pobudkach. 

"Ale jak to", zakrzyknie ktoś, "piszesz notkę o tym, że lubisz poranki i mówisz, że masz problemy z wczesnym wstawaniem?". Ano mam. To, że kocham wstawać o 6 czy o 5 nie oznacza, że zawsze przychodzi mi to z łatwością. Nie przychodzi. Wieczorami czasem siedzę do późna i mój organizm kategorycznie odmawia funkcjonowania w godzinach wcześniejszych niż dziewiąta albo dziesiąta rano. Nie da się chodzić późno spać i zakładać, że wstaniemy rześcy i wyspani po czterech godzinach snu. Nawet jeśli nam się to uda to będziemy zmęczeni, zniechęceni i nieproduktywni, więc tracimy całą przyjemność płynącą z wykorzystywania czasu rankiem. 

Są jednak w moim życiu takie chwile, w których całkowicie panuję nad swoim czasem i w związku z tym poranne wstawanie przychodzi mi z łatwością. I wiecie co? Czuję się wtedy znacznie lepiej. 

Co konkretnie lubię we wczesnym wstawaniu?

Świadomość, że zyskuję czas. Jakiś czas temu prowadziłam zmacznie regularniejszy tryb życia niż teraz i wstawałam dobrych kilka godzin przed tą smutną chwilą, w której musiałam iść na autobus żeby dojechać do pracy. W tym czasie zdążyłam na spokojnie przygotować sobie śniadanie, zrobić staranny make up, a co najważniejsze - poczytać książkę lub porysować coś na tablecie. Jakość mojego dnia od razu się poprawiała bo już na starcie czułam, że nawet jeśli do końca dnia będę siedziała w pracy i później będę zbyt zmęczona na cokolwiek poza jedzeniem i spaniem to zdążyłam wygospodarować czas na coś produktywnego albo przyjemnego. To dla mnie ważne, a nie zawsze mogę sobie na to pozwolić kiedy wstaję zbyt późno i jedyne na co mam czas to przygotowanie się do pracy. W pośpiechu. 

Jestem też bardziej produktywna. Nie należę do osób, które najlepiej funkcjonują popołudniem lub nocą, bo moje godziny wydajności wypadają na znacznie wcześniejsze pory. Na studiach zauważyłam, że jeśli nauczenie się słówek wieczorem zajmowało mi godzinę, to rankiem mogłam opanować tę samą ilość materiału w jakieś piętnaście-dwadzieścia minut. Cudne, prawda? Korzystam z tego za każdym razem, kiedy uda mi się wcześnie rozpocząć dzień - staram się po prostu czegoś wtedy nauczyć bo wiem, że wyjdzie mi to szybciej. Rankiem lepiej się skupiam i szybciej przyswajam informacje. 

Kocham poranną kawę. Ja wiem, że to zabrzmi banalnie, ale nie ma nic lepszego niż nagroda za wczesną pobudkę w postaci kubka kawy, która dodatkowo pomoże nam się rozbudzić. To taka mała przyjemność, z której zawsze czerpię dużo radości. Drobiazg, z którego lubię się cieszyć. Polecam wam znaleźć coś podobnego. Albo po prostu pokochać kawę. Kawa jest fajna. 

Rankiem świat jest śliczny i nigdzie się nie spieszy. Wszędzie jest cicho i spokojnie, bo społeczeństwo dopiero zaczyna funkcjonować. Wschody słońca są cudowne, a zimą (zakładając, że mamy śnieg) wszystko wygląda tak jasno i świeżo. Człowiek ma wrażenie, że załapał się na moment, w którym świat bierze oddech przed kolejnym dniem, w którym wszystko znów będzie musiało pędzić. Bo za dnia generalnie wszyscy się gdzieś spieszymy. Nie psujmy tego wstając zbyt późno tylko po to, by szykować się do pracy w biegu i nie mieć nawet chwili na spokojne wypicie kawy czy herbaty. 

Jak widzicie jest to tylko garstka powodów, niektóre z nich pozornie błahe, ale wierzcie mi - każdy z osobna ma dla mnie duże znaczenie. Są ludzie, którzy kochają wieczory i są tacy jak ja, którzy lubią rozpoczynać dzień bardzo wcześnie. Każdy bowiem poranek, który uda się maksymalnie wykorzystać, to jeden dobrze rozpoczęty dzień, a im więcej takich dni tym lepsze ma się potem życie. A czyż nie o to nam wszystkim chodzi?