Próbowałam być ekstrawertyczką. Spoiler - nie wyszło

Już jakiś czas temu zauważyłam, że jest mi z tym trochę niezręcznie. Ze świadomością, że nie potrzebuję kontaktu z ludźmi tak bardzo, jak większość z nich. Zawsze trochę dziwnie jest odstawać od reszty - do momentu, w którym nie uświadomisz sobie, że twój sposób na szczęście jest równie fajny jak każdy inny.

Dziś nie mogę, mam już plany 

Będę czytać książkę, którą chciałabym dzisiaj skończyć i oddać ją jutro do biblioteki. A wieczorem? Wieczorem chcę się trochę czegoś pouczyć. Języków, rysowania, czegokolwiek. Mam wrażenie, że już od dawna niczego nowego się nie nauczyłam. Przyszły tydzień? Właściwie to planowałam w czasie wolnym zacząć kolejną książkę i obejrzeć serial. Jeszcze nie wiem, jak to rozłożę, ale jedno jest pewne - będzie mi na tym zależało bardziej niż na wyjściu na imprezę. 

Żeby było jasne - nie widzę absolutnie nic złego w tym, że ktoś lubi chodzić do klubów czy po prostu spędzać czas ze znajomymi. Nie chcę oceniać stylu życia opierającego się w znacznym stopniu na kontaktach z ludźmi. On nie jest zły, on po prostu... nie jest mój. 

Jedną z najistotniejszych wartości w moim życiu jest rozwój. Lubię się uczyć, lubię czytać, rozwijać swoje umiejętności i tak dalej. Jeśli mam więc spędzić wieczór na powierzchownych rozmowach o wszystkim i niczym a dowiedzieć się czegoś związanego z jednym z moich zainteresowań, zazwyczaj wybiorę to drugie. Nie wynika to z mojej pogardy czy poczucia wyższości wobec ludzi, to po prostu mój własny system wartości i podejmowanie działań zgodnie z nim sprawia, że czuję się szczęśliwa. A wierzcie lub nie - bardzo lubię czuć się szczęśliwa. 

Większość introwertyków, których znam, ma w swoim życiu kilka osób, z którymi mogłoby bez przerwy spędzać czas. Ja również, stąd wiem, że nie jestem jakoś skrajnie aspołeczna. Zazwyczaj są to osoby o wartościach podobnych do moich. 

Próbowałam, naprawdę

Próbowałam polubić imprezy, regularne wyjścia z ludźmi, wmówić sobie, że to jest super i że przecież każdy to lubi. Owszem, było miło, ale błyskawicznie traciłam energię do czegokolwiek. Byłam zazwyczaj pierwszą osobą wracającą do domu po jakimś większym spotkaniu. Potrzebowałam ciszy i samotności, żeby się trochę zregenerować. Kontakt z ludźmi tak szybko wysysał ze mnie energię. Problem polega na tym, że... rzadko kiedy wypada wychodzić na dwie godziny z towarzystwem, które zakłada, że będzie się bawić do białego rana. Głupio mi było tak w środku rozmowy stwierdzać, że dobra, to ja wracam teraz do siebie a wy bawcie się dobrze. Zostanie do końca też nie wchodziło w grę, bo do tego czasu zazwyczaj zdążyłam stracić całą wewnętrzną moc i marzyć tylko o zaszyciu się w swoim pokoju. 

No próbowałam i nie wyszło. Trudno. Przynajmniej się czegoś o sobie nauczyłam.

Nie mogę mieć czasu dla wszystkich 

Niedawno uświadomiłam sobie też jedną interesującą rzecz. 

Jak już wspomniałam, mam w swoim życiu kilka osób, których obecność w żadnym stopniu mnie nie męczy. Mój chłopak, przyjaciółki, przyjaciele. Jest ich kilku, na tę chwilę powiedziałabym, że pięć osób, z którymi mogę porozmawiać dosłownie o wszystkim. I naprawdę czuję, że jeśli chcę utrzymać ten poziom relacji, zwyczajnie nie mam czasu na inne osoby. Mogłabym mieć na przykład piętnastu przyjaciół, ale prawdopodobnie nigdy nie osiągnęłabym z nimi takiego poziomu mentalnej bliskości. Wolę tych moich kilku ziomeczków i czas na rozwijanie swoich zainteresowań. 

Miło było uświadomić samej sobie tą postać rzeczy. Kocham towarzystwo moich najbliższych. Kocham też moje własne, spędzone w sposób, który ma dla mnie tak duże znaczenie. 

To miłe, że mogę sobie tak żyć.